در تکنیک موراق، کاشی های تک رنگ را به قطعات هندسی کوچک برش می‌دادند و با ریختن گچ مایع بین آن‌ها سرهم می‌کردند.
این پانل ها پس از سفت شدن بر روی دیوار ساختمان ها مونتاژ می شدند.
اما موزاییک به مناطق مسطح محدود نمی شد از کاشی ها برای پوشاندن سطوح داخلی و خارجی گنبدها استفاده می شد.
نمونه‌های برجسته تیموری از این تکنیک عبارتند از: مسجد جامع یزد، مسجد گوهرشاد، مدرسه خان در شیراز و مسجد مولانا.
از دیگر تکنیک‌های مهم کاشی کاری در این زمان می‌توان به کاشی چسبی گیره با گیره سفید یا تسمه‌هایی اشاره کرد.
محراب ها به عنوان کانون مساجد معمولاً مکان هایی بودند که در آن پیچیده ترین کاشی کاری ها قرار می گرفت.
محراب قرن چهاردهم در مدرسه امامی اصفهان نمونه برجسته ای از پیوند زیبایی شناختی هنر خوشنویس اسلامی و تزیینات انتزاعی است.
طاق نوک تیز، قاب طاقچه محراب، دارای کتیبه ای به خط کوفی است که در قرآن قرن نهم استفاده شده است.
یکی از شناخته شده ترین شاهکارهای معماری ایران، مسجد شاه اصفهان از قرن هفدهم است.
گنبد آن نمونه بارز موزاییک کاشی بین کابینتی برای کابینت سفید است.
سالن نماز زمستانی آن یکی از بهترین مجموعه‌های کاشی کوئردا سکا در جهان را در خود جای داده است.
برای پوشاندن اشکال پیچیده سالن با الگوهای موزائیک سازگار، باید انواع کاشی های متنوعی تولید می‌شد.
نتیجه یک پیروزی تکنولوژیک و همچنین نمایش خیره کننده زیورآلات انتزاعی بود.
در دوره صفویه، تزیینات معرق اغلب با تکنیک هفت رنگ (هفت رنگ) جایگزین می شد.
تصاویر بر روی کاشی های مستطیلی ساده نقاشی شده، لعاب داده شده و سپس پخته شده است.
علاوه بر دلایل اقتصادی، روش هفت رنگ آزادی بیشتری به هنرمندان می داد و زمان کمتری هم می گرفت.
تا دوره قاجار که پالت رنگ ها توسط زرد و نارنجی گسترش یافت، رواج داشت.
هفت رنگ کاشی بین کابینتی جدید هفت رنگ معمولاً سیاه، سفید، اولترامارین، فیروزه ای، قرمز، زرد و حنایی بود.
- منابع:
- تبلیغات:
